Eski bakan Marisol Touraine, Fransız haber ajansı AFP’ye 97 yaşındaki sosyolog babası Alain Touraine’in dün Paris’te öldüğünü açıkladı. Touraine öyle bir şahsiyetti ki sol görüşlü bir entelektüel olmasına rağmen sağcı çevrelerden de takdir görüyordu. Touraine, Fransa’nın II. Dünya Savaşı’ndan çıktıktan sonraki 30 yıllık büyüme döneminin dinamiklerini ele aldığı çok sayıda eser üretti.
Ülkedeki değişimin izlerini ilk olarak otomobil üreticisi Renault’nun işçilerinde aradı. Fransa’nın yakın dönemdeki kırılma noktalarından biri olan 1968 öğrenci hareketlerinden sonra rotasını yeni toplumsal hareketlere çevirdi. Touraine, teorilerini eyleme dökmek konusunda her zaman istekliydi. Siyasete karışmaktan da asla çekinmezdi.
“Toplumsal mücadelelerin, sınıf ilişkilerinin ve toplumsal hareketlerin miladı doldu mu?” sorusunu ‘La Voix et le Regard’ kitabında, “Ne kadar fena olsa da ütopyaları bir kenara bırakarak, toplumsal ilişkilerin endişe verici ama kanlı canlı hareketine yönelmeliyiz” şeklinde cevaplamıştı.
2017’deki gayrı resmi bir toplantıda çalışmalarını, “Beni ilgilendiren, her zaman gün yüzüne çıkarmaya çalıştığım şey çatışmadır” diye özetleyen Touraine, toplumu, toplumun derin değişimlerini, toplumda ortaya çıkan yeni fay hatlarını, öfke ve özgürlük talebinin kaynaklarını gözlemlemekten hiç vazgeçmedi.
Solcu bir bakış açısına sahip olan Touraine, 3 Ağustos 1925’te orta sınıf, muhafazakar bir ailenin çocuğu olarak dünyaya geldi. Doktor olan babası, Gallimard ve Grasset gibi birçok büyük yayınevine aboneydi. Dolayısıyla Touraine de kitaplarla çevrelenmiş bir şekilde büyüdü. “Ben edebiyatla yetişen son nesildenim. Eğitimim politik olmaktan çok ahlakiydi. Benim için o dönemde siyaset Malraux’nun Umut kitabıydı” diyor.
Edebiyatın çocuğu olan Touraine, çöküşün de evladıydı. 1950’lerde ABD’de eğitim aldığı sıralarda önde gelen sosyologlardan Talcott Parsons’ın konferansına katılan Touraine şaşkınlığını şu sözlerle anlatmıştı: “Beni hasta etti. İki saatte neyle karşı karşıya olduğumu anlayıverdim! Savaşı kazanan pek çok ABD’li gibi Parsons da toplumu olağan bir şey olarak görüyordu; toplumu bir çatısı ve duvarları olan ev gibi algılıyordu. Yanlış hareket eden, bozulmuş ve ne istediğini bilmeyen toplulukta hemencecik huzursuz oldum.”
