Yönetmen Ridley Scott 24 yıl sonra yeni bir ‘Gladyatör’ filmiyle karşımızda. Başrolünde Joaquin Phoenix’in yer aldığı ‘Napoleon’dan sonra yine bir tarih filmiyle sinemaseverlerin karşısına geçen Ridley Scott bu yeni eseri daha çok sevilmişe benziyor. Film, şimdiden Oscar için en güçlü adaylardan biri konumunda. ‘Gladyatör 2’ gişede de büyük ilgi görürken Oscar ödüllü yönetmeni Ridley Scott ve başrol oyuncusu Paul Mescal bir röportaj için bir arada.
Paul Mescal, ‘Gladyatör’ 2000 yılında gösterime girdiğinde dört yaşındaydı. Bu hafta Ridley Scott’ın 210 milyon dolarlık devam filminde Maximus’un oğlu olarak rol alıyor. The Guardian’da yayınlanan röportaj için bir araya gelen yönetmen Ridley Scott ve başrol oyuncusu Paul Mescal at biniciliği, ‘Blade Runner’, Martin Scorsese, Elon Musk, kırılganlık, yapay zekâ ve Russell Crowe hakkında konuştu. Daha doğrusu Paul Mescal sordu, Ridley Scott da cevapladı. İşte uzun röportajdan bazı kesitler.
The Guardian için bir araya gelen ikili sinema ve hayat üstüne konuştu.
Paul Mescal: Sizi rahatsız eden bir şey var mı? Programda öyle sahneler olabiliyor ki, eğer bugün çekmemiz gerekiyorsa içimde gizli bir keder hissediyorum. Sizde böyle bir şey var mı?
Ridley Scott: Bunu gerçekten iyi oyuncu seçerek düzeltiyorum. Oyuncuyla bir ortaklık kurmaya çalışıyorum. Yani siz beni dinlediğiniz kadar ben de sizi dinliyorum. Bu çok önemli. Bir cast direktörü iyi bir kameraman kadar değerli olabilir. Martin Scorsese bir keresinde Jack Nicholson’ın Warren Beatty ile asansörde olduğu bir sahnede asansör operatörüne dikkat etmediğini, operatörün hangi katta olduğunu bile söyleyemediğini söylemişti.
PM: Tarif ettiğiniz duygu sadece oyuncuları yönetmekle mi ilgili?
RS: Evet, çünkü bu konuda herhangi bir resmi eğitim almadım. İki oyuncu seçme kitabı olan çok deneyimli, yaşlı bir asistanla oturdum, “Nasıl biri?” diye sordum. O da “iyi” dedi. Böylece asistanım ilk TV şovumun oyuncu kadrosunu oluşturmama yardımcı oldu.
PM: Yönetmenliğinizin tanımlanabilir özelliklerinden birinin netlik olduğunu söyleyebilirim. İnsanlar ne kadar hızlı hareket ettiğinizden bahsetmeyi seviyor. Ve bu doğru: çok fazla çekim yapmıyoruz. Ama eğer sahne orada değilse, yedi, sekiz çekim yaparız.
RS: Sadece oyuncuyu seçiyorsunuz. Evet dedikten sonra mutfakta kendi başlarına çalışacaklar.
PM: Bu artık sadece bazı aktörler için geçerli. Ve bazen bu olumsuz bir şey.
Ridley Scott, Paul Mescal’in dizisini sekiz saat seyretmiş
RS: Onların boya kutusundaki tüm renkleri zaten görmüştüm. Sana rol vermeden önce sekiz saat Normal People izledim. Bunun içinde birçok duygusal katmanı ve zemini kapsıyorsunuz.
PM: Gladyatör II’nin oyuncu kadrosunda çok kasıtlı bir şey var. Yaptıklarım arasında Russell’a uzaktan yakından benzeyen bir şey olduğunu sanmıyorum.
RS: Siz oldukça farklı insanlarsınız.
PM: Ve bunu büyük bir cömertlikle söylüyorum: O tür bir aktör olmak istemiyorum. Ben öyle biri değilim. Gladyatör’ü seviyorum ama senin gibi biriyle olmadıkça bu ölçekte filmler yapmak istemiyorum. Maximus ya da ‘Master & Commander’ gibi performanslara aşık olarak büyümedim. Bu sadece bir zevk meselesi. Bu yüzden benim gibi birini ve arkasında tamamen farklı bir itici gücü oynatarak ‘Gladyatör 2’ye daha içsel bir enerji verdiğimi düşünüyorum.
RS: Bir keresinde Kevin Spacey ile çalışmıştım. İyiydi ve ondan sonra ne olduğuna girmiyorum; sorunlar biz bitirdikten sonra ortaya çıktı. Ama yönetmenlik yaparken bir keresinde bir oyuncuya nasıl duygusal olması gerektiğini anlatmaya çalışırken oyuncunun ona şöyle dediğini söyledi: “Kevin, Kevin, Kevin, bunu nasıl yapacağımı biliyorum. Bırak da öyle olayım”
‘Bunu yapabiliyorsam neden bırakayım ki?’
PM: Çalışma iştahınız nereden geliyor?
RS: Ben her zaman vahşi oldum.
PM: Hiç biraz durmanız gerektiğini hissettiğiniz oluyor mu?
RS: Buna cesaret edemem. Bir keresinde büyük bir Amerikalı yıldızla tanıştım ve ona hiç tatile çıkıp çıkmadığını sordum. Dedi ki: “Asla. Bir şeyleri kaçırabilirim.” İki gün yeterli.
PM: Bazen bana bu soru soruluyor. Diyorlar ki: “Beş yıldır çalışıyorsun.”Ben de şöyle diyorum: “Evet, Ridley biraz daha uzun süredir devam ediyor ve gayet iyi görünüyor” Bunu yapabiliyorsam neden bırakayım ki?
RS: Kesinlikle. Unutma, bu sadece günlük bir iş.
‘Hiçbir filmimden pişmanlık duymuyorum’
PM: Bir kez daha denemek istediğiniz filmler var mı?
RS: Hayır. Bence oldukça iyi iş çıkardım. Hepsi de pişmanlık duymadığım filmler.
PM: Gerçekten mi? Pişmanlık duygusunun sanatçılar için çok normal olduğunu düşünüyorum. Aftersun gibi şeylerde insanların genelde bayıldığı anlar var ama ben geri dönmek istiyorum.
RS: Hayır, yoluma devam ediyorum. Ara sıra kontrol ediyorum. Streaming’in en güzel yanı bir düğmeye basıyorsunuz ve işte karşınızda. Blade Runner bu kadar iyi olabilir mi? Düğmeye basıyorum. Bu harika! Çok farklı. Daha önce hiç yapılmamış pek çok şeyi ortaya çıkardı. Ve şu anda bulunduğumuz yere geliyor.
‘Hiç silah kullanmak istedim mi? Allah korusun’
PM: Ama aynı zamanda günümüz bürokrasisine de doğuştan bağlı.
RS: O konuya girmek istemiyorum çünkü bence daha da kötü bir şey var. Blade Runner’daki dünya iki kişi tarafından yönetiliyor ve biz de daha kötüsü olmasa da o yönde ilerliyoruz. Ve yapay zeka ile, ondan isteyeceğiniz ilk şey kendisinden daha akıllı bir yapay zeka tasarlamasıdır. Sonra sizden daha zeki bir yapay zeka elde edersiniz. Hangi anda onu o kadar çok bilgiyle yüklersiniz ki baskı altına girer? Baskı duygudur. Ve bu şey duygusal olduğunda, başımız belada demektir. Yapay zeka bizi sevmezse, başımız büyük belada demektir. Eğlence olsun diye bizi kapatabilirler.
PM: Ve sonra oyun biter.
RS: Şaka mı yapıyorsun? Altı hafta içinde ortaçağdan kalma olursun. Onu kapatırsan o kadar çaresiz kalırız ki, bu delilik. Evinizde mum var mı? Kibritiniz var mı? Mumlarım, kibritlerim ve silahlarım var çünkü Los Angeles’ta yaşıyorum. Hiç silah kullanmak istedim mi? Allah korusun.
Ridley Scott, western ve müzikal yapmak istiyor
PM: Başka nelere el atmak istiyorsunuz?
RS: Bir müzikal yapmak istiyorum. Ve bir western, sığır yakalayıcıları olan trenler ve kanatlı salon kapıları öncesi. Doğanın gücünün en büyük düşmanınız olduğu bir yer. Yerli halkın olduğu bir kabile filmi olmalı. Ve biz davetsiz misafirler olarak onlar için çok ilginçiz.
PM: Kariyerinizdeki belirleyici an nedir?
RS: İki kez şövalyelik unvanı aldım.
PM: Daha çok yönetmen olma arayışınızı kastediyorum.
RS: ‘Çocuk ve Bisiklet’. Tanrım diye düşündüm, birden babam arabayı sürüyor, ben bagajda Bolex’leyim, kardeşim de bisikletle yan tarafta. Köprünün altından geçiyorduk. Tony iyi bir aktör olabilirdi. Sihir bizdeydi.
PM: Şimdi izlediğinizde ne hissediyorsunuz?
RS: Derin bir zevk. Çok basit bir şey. Kurguladığımda şöyle düşündüm: “Bu çok iyi.” Ve John Barry’den film müziği olarak mükemmel bir parça keşfettim. Menajeri 1,500 sterline mal olacağını söyledi. Ben de dedim ki: “Film sadece 65 sterline mal oldu.” “Beni yarın ara.” dedi. Altı hafta boyunca onu aradım. Dedi ki: “Lanet olsun, çok ısrarcısın.”
