Uyarı!

Bu yazıyı okurken “bu kadın benim hayatımı mı yazmış” hissi yaşayabilirsiniz.

Çünkü hepimizin hayatında aynı sahne var.

Bir gün kontesiz…

Ertesi gün çökmüş kadın.

Bazı sabahlar öyle bir uyanıyorum ki sanki gece biri gelip ruhuma highlighter sürmüş.

Daha gözümü açmadan belli, bugün ben iyiyim, bugün hayat benden yana.

Kredi var, kira var, ödemeler var ama o sabah hiçbir şey gözümde büyümüyor.

Halledilir canım, ben yaparım diyorsun.

Ve o modla bir kalkıyorsun ki dünyayı satın alacak gibi.

Sonra dolap faslı başlıyor, bu ceketi giyeyim, içine şu ince bluzu koyayım, dur bir dakika kollarını kıvırayım, bu şalı boynuma atayım, küpelerimi takayım, botları çekeyim…

Aynaya bakıyorum, kadın hazır. Ben bugün sahneye çıkıyorum

Kuaföre bir uğruyorum fön çekiliyor, aynada kendime bakınca içimden bir replik geliyor, ‘Tamam oldum ben. Bugün kimse moralimi bozamaz.’

Ofise yürüyüşüm ayrı bir hava, sanki görünmez bir rüzgar itiyor.

Kapıdan adımımı atıyorum, iltifat yağmuru başlıyor, Aslı Hanım bugün ışık gibisiniz.

İçimden diyorum ki farkındayım bebeğim, farkındayım.

Masama oturuyorum, kahvemi içiyorum, her yudumda özgüven bir kademe daha yükseliyor.

O gün evren bana asistan, ben hayata müdür, her şey çözülür, her şey hallolur.

Ben kontes modundayım.

Sonra…

Aynı günün içinde bir evren şakası, bir laf, bir yüz, bir haber, bir mesaj, bir negatiflik… Her neyse artık, bir anda sigorta atıyor, tüm elektrik gidiyor.

Sabahki kontes öğleden sonra çökmüş kadına dönüşüyor.

Ayna bile bana trip atıyor, sabahki kadın nereye gitti belli değil, ruhumu biri çantamdan çalmış gibi.

Ertesi sabah alarm çalıyor, gözümü açıyorum… Dünkü kadın kim, bugünkü kadın kim? Ben kimim, hayat kim?..

Kimse bilmiyor.

Dolabın önüne geçiyorum, kombin yapmak mı, aksesuar mı, şal mı, kolları kıvıralım mı? Yok canım…

Bugün enerji tasarruf modundayım, üstüme bir şey giyeyim de ben yokmuşum gibi davranalım.

Ofise gidiyorum, günaydın diyorum, ses tonum bile içimi şikayet ediyor.

Dokuz buçukta başlıyorum, iki mail atıyorum, sanıyorum ki beş saat geçti.

Saat daha on buçuk, dakikalar bana inat yapıyor, gün akmıyor.

Bir gün kontesim ertesi gün çökmüş kadın.

Bir cümleyle yükselip bir bakışla çökebiliyorum.

Ertesi gün yine başka bir kadın olarak uyanıyorum, sanki her gün başka sezondayım

Ve kabul edelim: Bir gün kontes bir gün çökmüş kadınım ama merak etmeyin ikisinde de faturayı ben ödüyorum.