Türkiye son yıllarda ilginç bir ritme girdi.

Gün içinde üç kişi bile rahatlıkla şu cümleyi kurabiliyor:

“Biz Norveç’e taşındık.”

“Portekiz çok güzelmiş, kesin gelin.”

“Selanik’ten ev aldık, komşular süper.”

Sanki gökten bir anons inmiş gibi:

“Sevgili Türkler, pasaportlarınızı alıp yavaşça Avrupa’ya doğru ilerleyin.”

Ama dünyanın gerçek sesi çok daha sade:

“Sizi beklemiyordum ama madem geldiniz, buyurun oturun.”

Dünyanın Göç Haritası: Hayal, Gerçek ve Biraz Mizah

İngiltere

Londra kalabalık
Türk nüfusu artıyor
Sokak güvenliği tartışmalı
Kuaför randevusu üç hafta sonrası
Kombici iki ay sonrası
Ve sürpriz gerçek:
İngiltere artık sadece beyin gücü değil teknik iş gücü arıyor.
Elektrikçi
Kombici
Tesisatçı
Lavabo ustası
Dünya dönüyor ve yeniden el emeğine dönüyor.
2026’da bunun için özel vize bile çıkarıyorlar.

Portekiz

Nezih, sakin, tatlı
Pastel de nata’sı güzel
Ama ikinci yıldan sonra Portekizce zorunlu
Kiralar uçmuş
Göçmen yoğunluğu halkı zorluyor

İspanya

Ritim tatlı
Yaşam hafif
Ama Barcelona’ya gidiyorsan
Katalanca şart
Gidince öğreniyorsun

Almanya

Dakik
Ciddi
Kuralcı
Disiplinli düzen ister
Göçmeni kabul eder ama kendi ritmine uydurur

Norveç

Refah yüksek
Güneş kıt
Yalnızlık ağır

Hollanda

Bisiklet cenneti
Ev bulmak mucize
Kira görünce ruhuna meditasyon çöker

Amerika

Özgürsün
Ama yalnızlık büyük
Sağlık pahalı
Ritim yorucu

Karadağ – Selanik – Atina

Yakınlık hissi
Ev yatırımı cazip
Ritim tanıdık
Ama uyum sandığından zor
Bürokrasi yavaş
Dil bariyeri yüksek

Göçün Psikolojisi: Tebdili Mekânda Ferahlık

Göçle değişen en büyük şey ülke değil insanın kendisi.

Yeni bir ülkede kimse seni tanımaz, geçmişini bilmez, aksanını yargılamaz, mahallen yoktur, gerginliğin yoktur, kimliğin neredeyse “yeniden başlıyor” hissi verir.

Bu yüzden:
Burada metrobüse binmeyen Londra’da metro bağımlısı olur

Burada 300 metrekareye sığamayan Lizbon’da 70 metrekarede zen bulur

Burada poşet taşımayan Oslo’da kilometrelerce poşet taşır

Burada bankta oturmaya çekinen Madrid’de kaldırımı ev gibi kullanır

Bu çelişki değil.

Bu beynin “Yeni mekân, yeni ben” güncellemesidir.

Göçün Yeni Pazarı: Instagram Rehberleri ve TikTok Göç Romantizmi

Göç artık yalnızca valizle yapılan bir hareket değil bir içerik pazarı.

Instagram’da şu başlıklar her gün önümüze düşüyor:

“Milano’da bir Türk kızı”

“Paris’te nerede ne yenir?”

“Londra’da ev alınca kaç yılda kendini öder?”

“İtalya’da ev nasıl tutulur?”

“Portekiz’de ekonomiyi çözdüm”

“Amerika’da villa, Türkiye’de daire fiyatı kadar”

“Golden visa nasıl alınır?”

Sanki göç, hayat değil bir yatırım fırsatı şovu.

Gerçeği söyleyen yok:

İtalya’da ev kiralamak belge kasırgasıdır, Londra’da ev kendini ödemez, genelde sen evi ödersin.

Amerika’daki villanın vergisi Türkiye’de apartmanın yıllık giderinin 15 katıdır.

Portekiz’de golden visa için konuşulan rakam aslında verginin, masrafın, bürokrasinin sadece başlangıcıdır.

Ama bu içerikler insanın beyninde tek bir pencere açar:

“Ben de yapabilir miyim?”

“Acaba gerçekten mümkün mü?”

“Bir baksam mı?”

Göç içerikleri hayal satmak için tasarlanır.

Gerçeği göstermek için değil.

Ve En Komik Bölüm: Türk, Yurt Dışında Türkten Kaçıyor

Göç eden bazı Türklerde acayip bir refleks var:

Londra’da Türk görünce rahatsız, Portekiz’de sahilde Türkçe duyunca bozulmuş, Miami’de Türk görünce “Ay çok Türk var” diye şikayet etmiş

Sanki kendisi Norveç fiyortlarında büyümüş, Türklüğü de nüfus müdürünün bir yazım hatasıymış gibi.

Ama aynı kişi Instagram’da şöyle içerik atıyor:

“Burada yaşam çok güzel
Siz de gelin
Biz yerleştik
Şuraya yatırım yapın
Böyle ev alın
Şu semtte oturun
Bu markete gidin.”

Yani dışarıda “Türk çokluğu kötü” içeride “Türk gelsin de yalnız kalmayayım.”

Bu davranışın psikolojik karşılığı:

Aidiyeti reddedip aidiyetten beslenmek.

Göçmenin içindeki en büyük çelişki budur.

Yabancı Sanılma Övüncü: Kültürel Karikatür

Göç eden bazı insanların en büyük gururu şu:

“Beni İngiliz sandılar.”

“Fransız zannettiler.”

“Amerikalı olduğumu düşündüler.”

Sanki kraliyet üyeliği teklif edilmiş.

Ama şu gerçeği kimse söylemez:

Hiçbir İngiliz Türkiye’ye gelince ‘Beni Türk sandılar çok sevindim’ demez.

Hiçbir Amerikalı pazarda “Beni Portekizli zannettiler moralim düzeldi” demez.

Bu övünç sadece bize özgü kültürel bir karikatür.

Ve kimlik, estetikle değişmez.
Korktuğunda Türkçe bağırırsın
Sinirlendiğinde Türkçe küfredersin
Özlendiğinde Türkçe ağlarsın
Kimlik bavulla gitmez.

Türkiye’de de Herkes Küçülüyor

Giden değişiyor ama kalan da değişiyor.
Temizlikçi haftada üçken ayda bire düştü
Dip boya on günde birken ayda bire
Manikür pedikür evde
Aileler birleşiyor
Evler küçülüyor
Giderler bölüşülüyor

Modern hayat
herkesi sadeleşmeye zorluyor.

Ve Final: Hayal Kurmak Çok Normal Ama Gerçek Çok Daha Basit

Göç içerikleri
reklamlar
bloglar
yatırım videoları
ev rehberleri
her şey insanın aklına bir fısıltı bırakır:

“Acaba olur mu?”

Bu çok doğal.
İnsanın içindeki değişim arzusu
mekânın çağrısıyla birleşince
hayal kurmak kaçınılmazdır.

Ama göçün gerçeği şudur:

Göç, kimliği değiştirmez sadece adresi değiştirir.

Göç, mutluluğu garanti etmez ama değişimi tetikler.

Göç, kaçış değildir yüzleşmenin diğer adıdır.

Ve dünya sana “Kollarımı açtım seni bekliyorum canım” demiyor.

Ama sen kendine diyebilirsin:

“Ben kendime kollarımı açtım hazırım değişmeye canım.”