Edirne’den Van’a trafik kazaları can aldı: 8 ölü 33 yaralı
Polis Selma Akdemir, geçirdiği trafik kazası sonrası hastaneye kaldırıldı. Doktorlar bir daha yürüyemeyeceğini açıkladı. Ancak o hayata sıkı sıkı sarıldı. 1.5 yıl süren fizik tedavinin ardından ilk adımlarını attı ve ‘Koşana kadar devam edeceğim’ dedi.
İzmir’de polis memuru Selma Akdemir, geçen yıl trafik kazası geçirdi. Ağır yaralanan Akdemir, hastaneye kaldırıldı. Omurgası kırılan, beyin ve mide kanaması geçiren Akdemir, yoğun bakımda 28 gün kaldı. Doktorlar bir daha yürüyemeyeceğini açıkladı. Ancak o umutlarını kaybetmedi, fizik tedaviyle yeniden ayağa kalkmayı başardı.
Kazadan sonraki 1,5 ayı neredeyse hiç hatırlamadığını söyleyen Akdemir, “Yavaş yavaş kendime geldiğim zaman artık doktorlarım bana, ‘Selma sen omurilik felcisin. Artık senin yürümen imkansız’ dediler” diye hatırlıyor o günleri.
Akdemir kaza anını ve sonrasını “Araç ağaca çarpıp savruluyor. Savrulurken de vücudum çok fazla hasar almış, omurgamın kırılmasıyla birlikte beynimde minimal kanamalar, ciğerimde kanama, midemde kanama, sağ kulağımda duyma kaybı meydana gelmiş. Yani doktorlarım bana yüzde 1 bile yürüme şansı vermedi. Hatta yürümeyi bırakın desteksiz oturamayacağımı söylediler. ‘Sen artık desteksiz oturamayacaksın. Sen artık ömrünün geri kalanını yatarak geçireceksin’ dediler” sözleriyle anlattı.
Doktorların annesine “Siz şimdiden rahat bir yatak alsanız iyi olur. Çünkü vaktinin çoğu yatakta geçecek. Artık kızınız yürüyemeyecek. Ve muhtemelen desteksiz bir şekilde oturamayacak bile” dediğini anlatan Akdemir, fizik tedaviden önce göğsünden aşağıda hiçbir hareket ve his olmadığını söyledi.
Ellerini bile kullanamadığı günlerde bile umudunu kaybetmeyen Akdemir, inatla tedavisine devam ettiği süreci şöyle anlattı:
“Yani resmen yatalak bir vaziyetteydim ve sadece yatıyordum. Ellerimi bile kullanamaz vaziyetteydim. Ama sonrasında fizik tedavimi bırakmadım. Ve çok uğraştım.
Doktorlarımın da fizyoterapistlerimin de katkısıyla tedavimi asla bırakmadım. 1,5 yıldır bilfiil tedavinin içerisindeyim. Bazen buradan hava değişimi için bizi evlerimize gönderiyorlar ama evde bile asla durmadım, çalışmaya devam ettim.
Şu anda da açıkçası bunun faydasını görüyorum. Şu an koltuk değnekleri ile yürüyebiliyorum. Ama bu benim için tabii ki kazanılmış bir zafer değil. Çünkü benim için yeterli değil. Ben yine devam edeceğim, tedavimi asla bırakmayacağım.
Desteksiz yürüyene kadar, koşana kadar, işime geri dönene kadar, eski standartlarıma kavuşana kadar, kazadan 5 dakika önceki en yakın aşamaya gelene kadar çalışmaya devam edeceğim…”