Hayatın özünü hatırlamak…

Dünyanın dört bir yanında milyonlarca insan, sabah işe gitmek, faturaları ödemek, sosyal medyada kaybolmak, gideceği tatili & alacağı ayakkabıyı planlamak ve bir sonraki başarı hedefini kovalamakla meşgul. Hep daha fazlası, daha hızlısı, daha gösterişlisi, daha parlak olanı isterken; aslında hayatın en derin anlamı çoğu zaman gözden kaçırmıyor muyuz?  İhtiyacı olan biri, belki de hiç tanımadığımız biri için bir şey yapmanın o tarifsiz duygusu.

Sosyal sorumluluk, gönüllülük, sivil toplum kuruluşları ve sosyal girişimler… Bunlar yalnızca yardım eli uzatan yapılar değil; aynı zamanda insanın kendini yeniden keşfettiği, hayatı farklı gözlerle görmeyi öğrendiği duraklar bence. Bir çabanın, bir niyetin, “senin için buradayım” demenin dışavurumu. Bu oluşumlar, çoğu zaman görünmeyeni görünür kılar. Bir yoksulluk hikâyesinin arkasındaki hayalleri, bir travmanın ardındaki sessiz çığlığı, bir toplumsal sorunun içinde yıllarca duyulmamış sesleri. Ve tam da bu noktada insan, kendi hayatının sınırlarının aslında ne kadar geniş olduğunu fark eder. Çünkü başkasının hayatına dokunduğumuzda, aslında en çok kendi içimize dokunuruz. Kalbimizin hiç kullanmadığımız köşeleri harekete geçer; farkındalığımız büyür, anlam duygumuz derinleşir.

• Bir çocuğun gözündeki umut… Sadece bir oyuncak aldığı için değil, gözleri biri onun varlığını önemsediği için parlar.
• Bir yaşlının duasındaki sessizlik… Sessizlik, yalnızlığın içinden gelen derin bir minnettarlık taşır.
• Bir sokak hayvanının size yaklaşması… Korkunun yerini güvenin, hayatta kalma savaşının yerini sevginin aldığı o an, unutulmazdır.

Bu anların yarattığı duygu; toplantılarda aldığınız övgüde, başarılarınız ödüllendirildiğinde, iş listeniz tamamlandığında, yöneticinizden taktir gördüğünüzde yaşadığınız hislerden büyüktür. İş dünyasındaki başarılar elbette önemlidir, gurur vericidir, ama bu duygular ve yarattığı manevi tatmin, maddiyatla ölçülemeyecek kadar gerçek, samimi, derin ve değerlidir. Ruhunuzda ömür boyu kalır.

Bazen sadece içten bir tebessüm, omuza usulca dokunan bir el, birlikte geçirilen birkaç sessiz ama anlam dolu dakika… Söylenen üç kelime: “Buradayım. Seninleyim. Yalnız değilsin.” Bu küçücük anlar, birinin hayatına öyle bir iz bırakabilir ki; belki de onun geleceğe yeniden umutla bakmasını, kendi gücünü hatırlamasını sağlar, hatta belki de yaşamının yönünü değiştirir. Bu aynı zamanda bizim de kim olduğumuzu şekillendirir. Çünkü başkalarına verdiğimiz ışık, kendi iç yolculuğumuzun da feneri olur.

Gönüllülük: İnsanın kendini keşfetme alanı

Gönüllülük bir “verme” biçimi gibi görünür ama aslında büyük bir “alma” yolculuğudur.
Lise çağlarında bir kitap kampanyasında görev alan genç, sadece kitap taşımaz. Empatiyi, eşitliği, sorumluluğu da taşır.
Bir üniversite öğrencisi bir köy okuluna gönüllü öğretmenlik yaparken yalnızca bilgi aktarmakla kalmaz; hayatı yeniden okumayı öğrenir. Ve bir yetişkin, hafta sonunu bir STK’da geçirirken aslında kendi insanlığını tazeler.

Bu yüzden sosyal sorumluluk bir kariyer seçeneği değil, bir yaşam biçimidir.

Okul sıralarında başlamalı bu hikâye

Topluma katkı, yalnızca yetişkin olunca değil, çocukken öğrenilmesi gereken bir dil gibidir. Bir çocuğa paylaşmayı, yardım etmeyi, sorumluluk almayı, topluluk için çalışmayı, bencil olmamayı öğrettiğinizde; geleceğin vicdanlı liderlerini, insanlarını yetiştirirsiniz. Bu bilinç okul sıralarında gelişirse, büyüdüğümüzde sadece meslek sahibi değil; değer yaratan bireyler oluruz.

Ve dünya, işte o zaman daha yaşanabilir bir yer olur.

Değişim “biri”yle değil, “bensiz olmaz” diyenlerle başlar

Toplumu dönüştürenler, en çok şikâyet edenler değil; “Ben ne yapabilirim?” diye soranlardır.
Sosyal girişim başlatan genç, STK’da saatlerce çalışan gönüllü, Çevre temizliği kampanyasına katılan çocuk, Köy okuluna kitap götüren lise öğrencisi, Engelli bireylerle empati atölyesi düzenleyen bir üniversiteli, Sokak hayvanları için barınak yapan bir mimarlık mezunu, Kadınlara meslek kazandırmak için kooperatif kuran bir anne, Afet sonrası ihtiyaç malzemesi toplayan bir apartman sakini. Bu insanlar dünyayı tek başlarına değiştirmeyebilir, ama değişimin mümkün olduğunu kanıtlarlar.

 Küçük bir hareket, birinin hayatında dev bir dönüşüm yaratır.
İşte o zaman, sadece yardım etmiş olmayız; hayatın özüyle temas etmiş oluruz.

Son söz…

Topluma katkı sağlamak, aslında kendimize dair verdiğimiz en sessiz ama en anlamlı sınav olabilir mi? Ve bu sınavda yüksek not almak için büyük başarı hikâyelerine, büyük bütçelere değil; sıcacık bir kalbe ve açık bir vicdana ihtiyaç var.
İnsan; içindeki iyiliği hatırladığında, sadece kendini değil, başkalarının hayatını da güzelleştirir.Unutmayalım ki:
Gerçek zenginlik, neye sahip olduğumuzla değil; neyi paylaştığımızla ölçülür.
Ve bazen dünyayı değiştirmek, sadece bir “ben buradayım” demekle başlar.