Türkiye’de siyaset, daha çok erkekler arasında oynanan bir oyun ama bir gerçek var ki, siyasetçiyi iktidara taşıyan esas güç erkekler değil kadınlar.

Tayyip Erdoğan 20 yılda bunca genel seçimi ve iki kez de Cumhurbaşkanı seçimini kazandı. Her seferinde ona ve partisine oy verenlerin çoğunluğunu kadınlar oluşturdu.

Erdoğan’ın aldığı her 100 oyun 58’ini kadınların verdiği, Türk siyasetinin az bilinen ve üzerinde neredeyse hiç konuşulmayan büyük ‘sır’larından biri.

Ama o Erdoğan bugün kadınlar arasındaki bu üstünlüğünü kaybetmiş gözüküyor. Bu kaybın nedeni, Tayyip Erdoğan’ın son üç yılda üst üste yaptığı hatalar. Belli ki, o da kendisini iktidarda tutan esas gücün kadınlar olduğunu unuttu veya unutmak zorunda kaldı.

İslami kesimin iki etkili yayın organı, YeniŞafak ve Akit ama en çok Akit çok uzun süre İstanbul Sözleşmesi ve özellikle 6284 sayılı kanun aleyhine yayın yaptı. Aslında hedef, İstanbul Sözleşmesi’nden çok 6284 sayılı kanun ve buna bağlı olarak Medeni Kanun’du.

6284 sayılı kanun, aile içi şiddete maruz kalan kadınları koruyor; gerekirse kendi kocaları aleyhine evden uzaklaştırma kararı alınabilmesine olanak tanıyor. Avrupa Birliği’ne uyum çerçevesinde çıkarılan Medeni Kanun ise boşanma halinde kadına nafaka verilmesi ile yaşı küçük kız çocuklarıyla evlenen erkeklerin hapse atılmasını kolaylaştırıyor.

Bu iki kanun, şehirli ve Batılı bir yaşam tarzındaki kadınlardan çok aslında muhafazakar çevrenin kadınlarına hitab ediyor. Kocasından şiddet gören, boşanması halinde hiçbir güvenceye sahip olamamaktan korkan esas kesim onlar çünkü.

Tayyip Erdoğan aslında İslami kesim içinde bile marjinal olan bazı ultra-muhafazakar kesimlerin talebine uydu, sadece İstanbul Sözleşmesi’nden çekilmekle kalmadı, Yeniden Refah Partisi’nden gelecek bir iki puanlık oy için 6284 sayılı yasayı da tartışmaya açtı.

Üstüne kadınlara yönelik sarf edilen ‘sürtük’ sözü, Meral Akşener için Ak Parti mitinglerinde açılan çirkin pankartlar da gelince Erdoğan’ın kadın oylarındaki erime hızlandı. Bugün elimizdeki anketler Erdoğan’ın oyları içinde kadınların oylarının yüzde 50’nin bir hayli altına indiğini gösteriyor.

Erdoğan sadece kadınları kaybetmedi. Aynen 2015 Haziran seçiminde olduğu gibi Kürt oylarını da kaybetti. 

Bir zamanlar kendi partisi için ‘Kürt seçmenin en büyük partisi’ diyen, sahiden Kürt seçmenden yüzde 60 düzeyinde oy alan Ak Parti çoktandır bu konumunu kaybetmiş durumdaydı ama yine de Kürt seçmenin HDP’den sonraki ikinci partisiydi. Bugün HüdaPar ile yapılan işbirliği yüzünden Güneydoğu’daki seçmenlerinin önemli bölümünü CHP’ye ve Deva ile Gelecek’e kaptırmış durumda. 

Bölgede CHP, HDP’den sonra ikinci parti olarak çıkar ve Ak Parti’yi üçüncülüğe iterse kimse şaşırmayacak.

Erdoğan hata üzerine hata yapar, kadın seçmenleri ve Kürt seçmenleri küstürürken CHP ve Kemal Kılıçdaroğlu bu iki grup üzerinde özel olarak çalışıyor ve oy kazanmak istiyor. Anketlerde görüldüğü kadarıyla bunu başarıyor da.

Seçimin sonucunda kadın seçmen ve Kürt seçmen önemli rol oynayacak.

Memleket Partisi lideri Muharrem İnce, belli bir çevrede bu seçimin en fazla konuşulan isimlerinden biri olmayı başardı. Tabii bu bir başarıysa…

Dün aynı İnce, kendisi için ‘şerefli bir çıkış’ kapısı bulduğuna inandı, Cumhurbaşkanı adaylığından çekildi. Bu saatten sonra çekilmesiyle çekilmemesi arasında aslında hiçbir fark yok ama o son bir ümitle geleceğin siyasetinde yer almak için kendine alt yapı yapmaya çalışıyor.

Bazı şeyleri açık açık söylemek gerek:

Muharrem İnce, uzun yıllardır Türk siyasetinin ortaya çıkardığı en büyük ‘trol’lerden biri.

Adaylığı, tamamen ‘trollük’tü; sebebini anlatmaya çalışayım:

Siyaset, elbette büyük bir ego ve dolayısıyla büyük bir özgüven gerektirir ama aynı zamanda gerçekçi olmayı, insanın ayağının daima yere basmasını da emreder.

Muharrem İnce, 2018’de yüzde 30 oy alıp kaybettiğinde, bir sonraki yani bugünkü Cumhurbaşkanı seçiminde yeniden aday olmayı kafasına koydu. Bu birinci hatasıydı; bir kez kaybeden adaya kim yeniden neden oy versin?

Ardından fena halde yalpalamaya başladı. Kimin Cumhurbaşkanı adayı olacaktı? CHP’nin mi, kendi kendisinin mi?

‘Asla yapmayacağım’ diye söz verdi, ama dayanamadı CHP’de olağanüstü kongre istedi, genel başkan adayı oldu.

Bunu başaramayınca, hala Cumhurbaşkanı adayı olmayı da istediğine göre, yapması gereken kendi başına bir siyasi hareket başlatmaktı. Başlattı. Eski model bir otobüs buldu, onunla gezmeye başladı.

Ama aradığı ilgili göremiyordu, sürekli maddi imkansızlıklardan söz ediyordu. Türkiye’de hukuk da ona yardımcı değil; bir gönüllü teşkilatı kuramadı, halktan yaygın bağış toplayamadı, şehirlerde ve ilçelerde bundan yıllar önceden itibaren irtibat büroları, yüzbinlerce gönüllüsü olması lazımdı, yapamadı.

Siyasi gerçekçilik, orada durmayı emreder. İnce, ‘Halktan destek görmüyorum’ deyip yıllar önce yarıştan çekilmeli, belki CHP’ye dönüp sade bir milletvekili olarak devam etmeliydi ama yapmadı. Çünkü CHP’nin daha doğrusu yerleşik ve örgütlü bir partinin gücünü görmüş olmalıydı artık; ama hayır, görmedi, gerçeği kabul etmedi.

100 bin imzayı bir türlü bulamadığında da uyanmadı İnce; ite kaka 100 bin imza tamamlandığında Kemal Kılıçdaroğlu ile bir görüşmesi oldu. Belki de son kez ciddiye alındığının farkında değildi; 100 bin imzayı bulması günler süren biri gibi değil seçimde yüzde 20 alacağını iddia eden biri gibi konuşuyordu. Herkesin kendisine güldüğünün, alay konusu olduğunun farkında değildi, o görüşme sonrası adaylıktan çekilip CHP listelerinden birkaç arkadaşıyla birlikte milletvekili olabilirdi, yapmadı. Hırsı, aklının önüne geçmişti.

Kendisi kazanamayacaktı ama başkasına kaybettirmeye kararlıydı.

Ardından çok ağır ve haksız saldırılara hedef oldu. Bir anda CHP çevrelerinde ve muhalifler arasında herkesin konuştuğu isme dönüşmüştü ama bu iyi bir şey değildi, onu da göremedi.

Şimdi önce hakkında ortaya atılan sahte bir video, ardından geçirdiği söylenen kalp spazmı sonrası adaylıktan çekildi.

Ama bu çekilmenin ne kendisine ne de başkasına faydası var. Zaten var olduğu söylenen oyları erimiş gitmiş, yok seviyesine, Doğu Perinçek seviyesine gerilemişti. Çekilmese de çok bir şey değişmeyecekti.

Benzer bir durum, diğer aday Sinan Oğan için de geçerli. Pazar günü elinde oy pusulasıyla o perdenin arkasına geçecek herkes bu seçimin iki kişi arasında geçeceğini biliyor. Oy, kıymetli bir şey, kimse bile isteye oyunu çöpe atmak istemez, sesi duyulmasın istemez.

Şimdi Muharrem İnce de, Tayyip Erdoğan taraftarları da bu adaylıktan çekilmeden bir fayda yaratmaya çalışıyorlar ama onun için de çok geç artık.