Senarist Özlem Yılmaz rotasını edebiyata kırıyor: ‘Divan Cadısı’
Sinema ve televizyon dünyasının üretken isimlerinden senarist Özlem Yılmaz ilk öykü kitabıyla rotasını edebiyata kırıyor. Everest Yayınları'ndan çıkan 'Divan Cadısı', hepsi birbirinden farklı ama derinlerde birbirine bağlı yedi öyküden oluşuyor. 10 Haber, kitaptan tadımlık bir bölüm sunuyor.
Yedi öykü; tam yedi yalan, yedi yüzleşme… Senarist Özlem Yılmaz’ın ilk öykü kitabı ‘Divan Cadısı’ hafıza oyunları ve insanın köşe bucak kaçtığı hakikatiyle yüzleşmesine tanıklık eden hikayelerden oluşuyor. Hepsi birbirinden farklı ama derinlerde birbirine bağlı öykülerden bağlı öyküler taşrada geçen hikayelerden, kendi bedenlerinden habersiz kadınları konu ediniyor.
‘Kara Sevda’, ‘Uçurum’ ve ‘Kuzgun’ gibi televizyon dizilerinde imzası bulununan senarist Yılmaz, rotasını bu kez edebiyata kırarak sinematografik öğeleriyle dikkat çeken bir kitap kaleme aldı. Kapak tasarımı ise Erin İlkan Aslan imzalı.
Everest Yayınları etiketiyle raflarda yerine alan kitaba ismini veren ‘Divan Cadısı’ adlı öyküden bir tadımlık paylaşıyoruz.
Divan Cadısı
Uzun bir öğleden sonra oluyor. Duvar saatinin zamanı bölen sarkacı, uykumu getirmek üzere. Uykuyla uyanıklık arasındaki o müphem yere düşüyorum. Konunun Azize olduğunu henüz bilmiyorum ama aklıma önce Azize’nin, sonra Londra’da gördü- ğüm Freud’un divanının gelmesinin, sarkacın ritmik vuruşuyla ve mekânın beni çocukluğuma çekelemesiyle ilgisi olduğunu biliyorum. Bolivya’da Ölüm Yolu’ndaki bisikletçilerle çekimini yeni bitirdiğim belgeselimin kurgusundan beni apar topar çağı- ran annem, son yudumunu içtiği şekerli kahvesini yan sehpaya bırakırken, “Bu işi halletsen halletsen sen halledersin,” diyor ve kurulduğu berjerin brokar kaplı kolçağına, yumruk yaptığı ince kemikli elinin olanca kararlılığıyla vurunca kumaşa hapsolmuş zerrecikler sessizliğin içine fırlıyor. Evin içine patlayan toz zerreciklerinden bir yağmurun altında kalıyoruz bir anlığına. Zerreciklerin bir kısmı, hepimizin fotoğraflarının üst üste, iç içe yerleştirildiği camdan orta sehpanın üzerine iniş yapıyor. Bütün ailenin çeşitli hayati kararlarının belgelendiği ya da neşesinin bir ömür hatırlanası olduğuna karar verilen anlar, camın altında hapsolmuşlar. Alnı testosteron fazlasından terlemiş babamın dansözün memesine para sıkıştırdığı bir otel düğünü.
Anamur Kalesi, Yedikule Zindanları, Harran Ovası, Ayder Yaylası gibi yöre yöre Türkiye manzaralarının önünde annemin değişen yaşları ama hiç değişmeyen röfleli saçları. İşlettiği açık hava sine- masına gelen Sümer Tilmaç’a kırk yıllık ahbabıymış gibi sarılan dayımın donup kalmış kahkahası. Üniversite mezuniyetimdeki kötü topuzum. İlk belgeselimin ödül töreninde Mehmet Ali Birand ve babamın bel ölçek tokalaşması. Katmandu’da Budist rahiplerle çekim yaparken arkada batan güneşle ben, Afrika’da fil yetimhanesinde filin hortumunun amorsundan ben, Meksika’da ölüler bayramında elli dört saat uykusuz çekim yaptığım için bir ölüden ayrıştırılamayacak cilt tonumla ben, Hindistan’da trende kamera elimde uyuklayan ben… Ben… “Ben neyi halledebilirim pek anlamadım?” diyorum anneme kendimi aile tarihinin ele güne sergilenebilecek parçalarından kopararak. “Anneannenden kalan o evi satmamız lazım. Dayına para lazım. Restoran aça- cak.” Dayımın gönlünün geçtiği kaçıncı işten sonraki gönlünün yine çarçabuk geçeceği kaçıncı iş!
“Siz nesini halledemiyorsunuz anlamadım? Para lazım diyor- sun, ev satılacak diyorsun. Tamam işte. Yapın o zaman.”
“Olmuyor…”
“Anlamadım?”
“Bildiğin gibi değil Bahar. Bir hurafedir almış başını gidiyor annemle ilgili. ‘Azize’nin evi’ diye tutturmuşlar…” “Kim?”
“İşte gelen giden, köylüler, komşuları filan… Üç alıcı çıktı, evi görmeye gittikten sonra vazgeçti üçü de. Bununla uğraşılmaz, deyip caydılar. Biz akıl sır erdiremedik. Çok iyi uydurulmuş bir yalanla ancak sen çıkabilirsin bu işin içinden.”
Oyunlar ve Bulmacalar