Sanki her gün 6 Şubat’ı yaşadı

Depremin yarattığı yıkım, travma hiç kolay atlatılacak bir şey değil. Antakyalı Ayhan Demir bunun en net örneği. 54 yaşında Ayhan Bey. Berber. Hem de işinin ehli olduğu için Antakyalıların iyi tanıdığı bir berber. 6 Şubat’tan önce ailesiyle mutlu, huzurlu bir yaşamı var. Mesleğini icra ettiği dükkanına her gün şevkle gidip ekmeğini kazanıyor.

6 Şubat’ta Ayhan Bey’in hem ailesiyle yaşadığı ev, hem de dükkanı yıkılıyor. Ama kendisi gibi kızı, oğlu ve eşi de yara almadan kurtuluyorlar. Fakat çalışıp çabalayıp başını soktuğu evinin ve ekmek teknesi dükkanın yıkılmasını bir türlü kabullenemiyor.

Şehri gitmiş, evi gitmiş, dükkanı gitmiş… Beş ay ailecek Mersin’de KHK yurtlarında kalıyorlar. Sonra Ayhan Bey ailesiyle şehrine, Antakya’ya dönüp tuttukları bir evde yaşasa da içine kapanıyor. Olmuyor, kendini yeni taşındıkları eve kapatıyor.

‘Evden çıkmıyordu’

Kızı Zekiye Demir “Evden çıkmıyordu” diyor. İnsanlarla yavaş yavaş iletişimi kesiyor. Açık alana, açık havaya çıkmaya direniyor. Yaklaşık bir yıl böyle geçiyor. Ta ki 22 Ocak’a kadar.

O gün sabah erken saatlerde ayağında terlikle koşarcasına evden çıkıyor. Hızla Asi Nehri kıyısına geliyor. Çevredeki ev ve dükkanların kameralarından elde edilen görüntülerde görünüyor o ana kadar. Ama Asi Nehri’nin kıyısında bir anda görüntüden çıkıyor. Ve bir daha da haber alınamıyor ondan.

Hazar İstanbul’dayken Ayhan Bey’in başına gelenleri oğlu Demir’le konuşup haberleştirmişti. Hatay’da ilk o ailenin yanına gittik. Aile Ayhan Bey’in kaybolduğunu anlayınca hemen polise haber veriyor. Gittiğimizde polis civardaki kamera görüntülerinde Ayhan Bey’in izini sürmeye çalışıyordu.

Kızı Zekiye, oğlu Demir, kuzeni Refik Sarıgül ve abisi Ferit Demir’den dinlediğimiz kadarıyla önceleri Ayhan Bey “Ne olacak şimdi halimiz” diye sorarmış. Yani gelecek kaygısı ateşi düşmüş içine. Akrabaları, yakın dostları “Bak, eşin çoluğun çocuğun sağ kurtuldu. Buna da şükür” dese de Ayhan Bey bu kaygıyla başa çıkamamış.

Geçen ekim ayında berber dükkanını bir şekilde yeniden açmış, ama eli iş yapmaya pek gitmemiş. Bir ay gitmiş dükkana, sonra tekrar eve kapatmış kendini. Psikiyatra götürmüş yakınları, ilaçla tedaviye başlanmış. İlaçlar bir süre iyi gelse de ilaç kullanmayı da reddetmiş sonra.

‘Neyin var, anlat’ diyordum. Anlatmıyordu’

Ayhan Bey’in abisi “Neyin var, anlat’ diyordum. Anlatmıyordu. Ama fark ettim ki ısrar ettikçe karşılık vermediği gibi daha da uzaklaşıyor” diyor.

Ailesi hiç yalnız bırakmamış bu süreçte Ayhan Bey’i. Kızı “Dışarıdan baktığınız zaman normal bir insan dersiniz babama. Belli etmiyordu sıkıntılı olduğunu. Ama evde sürekli volta atıyordu. ‘Neden yapıyorsun’ diye sorduğum zaman ‘Bilmiyorum’ diye cevap veriyordu” diyor.

Ayhan Bey kaybolmadan önce en son 20 Ocak’ta  ailesiyle kız kardeşine gitmiş. O gün keyifli bir gün geçirmiş Demir ailesi. “Harbiye’de halamlarda mangal yakıldı. Keyifli bir zaman geçirdik. Gülüyordu, bizimle sohbet ediyordu. Ama çok çabuk sıkılıyordu. Eve dönmek istiyordu” diyor kızı Zekiye.

22 Ocak’ta, evin üst katında çocukları uyurken evden çıkıyor Ayhan Bey. Eşi kocasının üst katta olduğu düşünüyor ama orada olmadığını görünce anlıyor kocasının evden çıktığı. Bir tuhaf çıkış bu. Çünkü Ayhan Bey yanına ne telefon ne de cüzdan almış. Bütün mahalle arıyor Ayhan Bey’i, ama bulamıyorlar.

Polislere haber verildiği gibi hemen afiş bastırılıyor ve Antakya’nın muhtelif noktalarına asılıyor: ‘Kayıp Ayhan Demir.’

‘Sanki yer yarıldı da içine girdi’

Ayhan Demir’den hâlâ haber yok. Kuzeni “Sanki yer yarıldı içine girdi” diyor ama zaten durum biraz bu. Deprem oldu yerler yarıldı ve Ayhan Bey de o sarsıntının etkisiyle kayboldu.

Belki de Antakya’dayken hep karşımıza çıkan gerçek Ayhan Bey’i bu duruma sürükleyen. Deprem gerçeği, yıkıntılar, kayıplar kolay kolay atlatılan, unutulan bir şey değil. Ve sokaktaki enkazlar, yıkılmış binalar, her köşesini bildiğiniz şehrin dümdüz bir araziye dönmüş olması, iş makinelerin sesi bu deprem gerçeğini her gün ve her an yeniden yaşamanıza neden oluyor. Belki Ayhan Bey bir yıl boyunca sürekli 6 Şubat’ı yaşadı. Belki buna direnmek için kapandı evine ve belki bunun için kaybolmayı seçti…

Fenomen Taha Duymaz’ın annesi: ‘Bir yıldır yaşamıyoruz’

Çadır: Deprem zamanı yokluğu dertti bir yıl sonra varlığı dert!

 

Gece bekçisi Can: Depremde 100 kilo altını korudu, şimdi Hatay’ın tarihi mirası ona emanet

Rönesans’ın demirleri Recep Amca’nın ekmek kapısı

Ruh: Hatay’ın bir yılda yaşadıklarının ete kemiğe bürünmüş hali

6 Şubat’ın yıldönümüne yetişen tek şey mezarlık!

Bir yıl sonra hâlâ kayıp: Hatay